taqət

is. <ər.> Güc, qüvvət. Ustanın dili daha söz tutmurdu, ayaq üstə durmağa taqəti yox idi. Ç.. Qışın taqəti yoxdur; Döyüşməyə baharla. R. R.. Taqət qalmamaq – bax taqətdən düşmək. Artıq <Qurbanın> dizlərində taqət, vücudunda qüvvət qalmamışdı. A. Ş.. <Səriyyə:> Mənim dəxi səbir etməyə taqətim qalmadı. C. C.. Taqətdən düşmək – gücdən düşmək, daha taqəti qalmamaq, üzülmək. Qəribin getməsindən düz altı ay yarım keçmişdi, Qəribin anası da taqətdən düşmüşdü. «Aşıq Qərib». <Sevinc:> Az qala taqətdən düşüb yolda qalmışdı. Z. Xəlil. Taqətdən salmaq – əldən salmaq, üzmək. Saldı məni taqətdən ol afəti-dövranım. H. x.. Aclıq, zəiflik bir tərəfdən, yorğunluq və qorxu digər tərəfdən zavallı uşağı taqətdən salmışdı. S. S. A.. Taqəti kəsilmək – bax taqətdən düşmək. <Səriyyə:> Ah, Rüstəm, ürəyim çatlayır! Taqətim kəsilir! C. C.. <Yaşlı kişi:> Taqətim tamamilə kəsildiyi üçün paltarımı soyunmadan yatağa sərildim. S. H..